Sevgili Sabri Amca yazdığınız cevap için teşekkür ederim daha iyi anlatmaya çalışayım baştan başlıyorum istemeden evlendirildim ama evlenmemde büyük bir hayır vardı hamd olsun 16 yaşındaydım çok cahil ve korkaktım eşim 24 yaşındaydı bendende cahil di 2sene orda burda çalıştı sebat etmedi istanbula geldi helal haram pek bilmez çok basit şeyler için bile yalan söyler borç alana kadar 100 kere kapısına gittiği birini 100kere istetmeden geri vermez vardamı vermi yorum der bol keseden harcadığı için verecek parası kalmaz onun için öncelik yemek içmek gezmektir bana göre namus şeref haysiyet 15 yaşındaki oğlumuz sabahlara kadar internet kafelerde gezerken o bir şey olmaz ben gelince konuşurum deyip yan gelip yatar beklenen konuşma bir türlü gerçekleşmez 4yaşındaki oğlunu internet kafeye çoçuk istiyor diye bırakır saatlerce onu bekleyen çocuk aramaya karar verir zar zor bulur kızım oğlum şu günah bu ayıp derim o gizlice boş ver sen anneni ona söyleme der yapacaklarını yaparlar boş ve gereksiz saçma konuşup durur ama bir sorun olupta ondan yardım istediğimde cevap vermez boş ver ir konuyu değiştirir böylle bir konuşma hiç yaşanmamış gibi davranır ben bilmiyorda ondan herhalde der çözüm bulup ona söylediğimde şöyle yapalım böyle yapalım dediğimde tamam hanım der ama gözümün içine baka baka ve bıyık altından gülerek aynen devam eder kirayı vermediği zaman kapıya gelen ev sahibi için ben şimdi gider konuşurum deyip güya konuşmuş hiç sorun yokmuş ev sahibi idare edecekmiş der ertesi gün ev sahibi tekrar gelip bana bağırıp çağırır eşimin onunla hiç görüşmediğini söyler bu gibi olaylar defalarca tekrar eder farklı bir yalanda bulamaz görüştüm dedim işte inanmazsan inanma der aklımın almadığı mantığımın kabul etmediği şeyleri tekrar tekrar yaşayıp dururum aklından zoru var galiba diye düşünerek empati yaparak onu anlamaya çalıştım ona acıdım doktor olmaya çalıştım olmadı mutlu değildim eşimle mutlu olmak istiyordum onu değiştirmek ve geliştirmek istedim olmadı ben kabullenip oturayım dedim ben yokmuşum yaşamıyormuşum gibi hissettim onada dayanamadım sonunda herkes bildiği gibi yaşasın diye karar verdim evliliğimiz boyunca kendimi 5 çocuklu dul bir kadın olarak hissettim en yaramazlarıda oydu sayesinde hayattan korkmuyorum ayaklarımın üstüne durabilirim inşaallah ama ayrılmayı kabul etmiyor nekadar çok para verirsem okadar sevilirim diye düşünüyor ben meselenin para olmadığını onursuzca davranışlar olduğunu defalarca söylememe rağmen söylediklerimi hiç duymamış gibi davranıyor bana göre yalancı sorumsuz arsız bir insan iyi yönleride yok değil ALLAH razı olsun ama artık onunla yaşamayı gönülden istemiyorum çünkü sevgi saygı kalmadı bende etrafdaki ailelerinde yüzde 98 aynı olduğunu da bu sebeple yanlış yollara sapıldığınıda çocukların bu ortamlardan nasıl etkilendiğinide az çok biliyorum daha iyisine gelince vardır illaki ama 4çocuğumu büyütmek zorundayım ve istiyorum başka bir maceraya atılacak takatim yok cçocuklar beni fazlasıyla meşgul ediyorlar onları güzel yetiştirmeyi diliyorum ALLAH'tan.
Kıymetli yavrum, böyle bir insanla hayat geçmez. Ondan ayrılmanın yollarını ara. Eğer peşini bırakmıyorsa git savcıya, valiye şikayet et. Daha olmazsa başbakana, cumhurbaşkanına mektup yaz. Bu adamdan ayrıl. Kendini korumak için gerekiyorsa her türlü tedbiri al.
Geri Dön