SABRİ BABA İLE İLGİLİ BİR HATIRAMIZ
GÖREN GÖZ DEĞİL GÖNÜLDÜR...
Efendim, Bütün dostlara merhaba,
Bir gün Sabri Baba'mız ve bir gurup Gönül Dostu ile dışarda yemek yenen bir mekanda oturuyorduk. Orada bulunan bir gönül dostunun konuşma ve işitme engelli kızı Tuğba, önündeki kağıda bazı resimler çiziyor, bize de çizdiklerini gösteriyordu. Bir ara ağabeyi Hüseyin’in yakın bir arkadaşı varmış, onlar çok iyi dost imişler, ağabeyi ile o arkadaşının isimlerini önce bir kalp resmi çizerek içine yerleştirdi ve sonra bize onların çok iyi dost olduklarını anlatmak için kollarını sıkıca birbirine doladı.
Arkasından Tuğba, yeni bir kalp resmi çizmeye başladı. Acaba bu defa kimlerin adını içine yazacak derken çizdiği kalbin içine önce üst tarafa "ALLAH" yazdı, sonra da altına "Sabri Dede" yazıp kalp resmini tamamladı. Sonra bir şeyleri şahit tutmak ister gibi sağ elini havaya kaldırarak işaret parmağı ile göğü işaret etti.
Demek ki insan kulakları duymasa, dili söylemese de duyan, işiten, gören veya duyduğunu ve gördüğünü sanan birçok kimseden daha fazla farkında olabiliyor birçok hakikatin. Hakikatleri gören, idrak edenlerden olabilmek niyazı ile cümle dostlara selamlar, saygılar, sevgiler...
Allah Dostu, hak ve hakikat aşığı Sabri Baba'mız asil ve mübarek ruhunuz şad olsun. Gönüllerimizdesiniz...
ÇS Gürel
Geri Dön