Yüklerden Kurtulmak - 2

İster kabul edelim, ister etmeyelim. Ortada bir gerçek var. Bugünkü hayat, yaşanılan realite anlamını yitirmiş, güzelliğini, şiiriyetini, ürpertisini kaybetmiştir. Büyük Yunus boşuna söyle­memiş:“Sevdiğimi demez isem, sevgi derdi boğar beni”,“Bunca varlık var iken, gitmez gönül darlığı...” İnanın, bugü­nü anlatmak için yazılan binlerce kitabın söyleyemediğini, Yu­nus şu birkaç kelime ile ne güzel vurguluyor; sevgiyi unutan insanlar, özünden uzaklaşan insanlar, boş yere para ile, mal ile, makam, rütbe, mevki ihtirası ile ruhlarındaki boşluğu doldur­maya çalışıyorlar, bunun yarışını yapıyorlar. Ama sonuç ortada. Alkolikler, uyuşturucu müptelâları, çılgın boyutlara varan boşan­malar, bitip tükenmek bilmeyen kavgalar... Bütün olağanüstü imkânlarına rağmen yüzü bir türlü gülmeyen çağımızın nem­rutları, firavunları... Onlar, bir şeyi unutuyorlar, “İnsanoğlu, an­cak Allah’ı andığı zaman huzur ve sükûna kavuşuyor”. O’nunla beraber olunca mesut ve bahtiyar oluyor. Fazıl Hüsnü Dağlarca, bir şiirinde “Çocuğum dua et geceleri / İnsan uzaklaşabilir Allah’tan” der. Evet, insan Allah’tan uzaklaştığı nispette huzur­suzluğun çeken, sürükleyen girdabına kapılıyor. Huzurlu olmak için, “huzurda olmak” gerekiyor. Ancak o zaman insan mutlu­luğu tadıyor. Güzellikler âleminde yaşıyor.

Mevlânâ, Mesnevi’de “Lezzet dışardan gelmez. İçten ge­lir. Bunu böyle bil. Köşkleri, kaleleri aramayı ahmaklık say” der. Akıllı insan, her gün, her saat Allah’a yaklaşmak için vesile arar. Yunus,“Göz odur ki Hak’kı göre” der. Yaşamanın hüne­ri, her yeni günün güzelliğini bulmaktır. Bugün ekilen tohumlar, yarının çiçekleridir. Her güzellik, Hak’kın gözle görülen bir ayna­sıdır. Önemli olan, izâfi güzellikten, mutlak güzelliğe giden yolu bulmaktır.

SABRİ TANDOĞAN