Merhaba Efendim,
Cahiliye Dönemi'ni sadece Resulullah Efendimiz'in(S.A.V) İslam'ı müjdelemeden önceki dönem olarak mı görmeliyiz diye düşünüyorum epeydir.
Her insanın hatalarından çark edip tövbe ile aklanana kadar geçen dönemi onun cahiliyesi işte. Yapıp ettiklerinin bilincinde olma hali... Idrak hali... O ne muhteşem bir o kadar da sarsıcı bir andır...
"Ah bir bilselerdi" diye geçmez mi Kutsal Kitabımız'da da?
Bazen topluluğa uymak için yaptığım hatalara bazen hiç mi hiç düşünmeden attığım çılgın adımlara bazen de konuşmam gerekirken sustuğum anlara kayıyor aklım. Kısaca kendi cehaletimle başbaşa kalıyorum.
Peki neden? Ümitsiz olmak için değil tabii. Karamsar olmak içinse hiç değil. Kendini tanıma adına minicik bir adım atma çabası belki de bu. Ya da herkesi dolu dolu gönülden affederken kendimi aynı içtenlikle tamamen affedememiş olmamın nedenlerini masaya yatırış kimbilir? Hep dersiniz ya efendim önemli olan insan önce kendisiyle dost kendisiyle barışık olmalı diye. Şahsım adına diyebilirim ki Gönül Sohbetleri bu konuda inanılmaz bir yol aldırıyor. Kimi zaman sizi bile sizden koruyor. Bir zırh gibi adeta. Anlatması zor. O zaman kendimi affetmede de daha çok yol alyorum O zırh üzerimde kaldı mı daha huzurla bakabiliyorum yaşadıklarıma.
Huzur... Ne güzel bir kelime... Daima huzurda olduğunun bilincinde olmak... Bütün mesele zırhı üstünden çıkarmamayı başarmak,. Bu da Allah'a yaklaşmaya vesile aramakla mümkün oluyor. Attığımız her olumlu adım da O'na yaklaşmaya vesile değil mi zaten?
Attığımız her olumlu adım aşkın ayak sesleri değil de nedir?
Ey Güzel Aşk sen nelere kâdirsin? Bazen içim öyle bir çoşuyor ki nefesim kesiliyor.
Abdurrahim Karakoç'un inanılmaz güzellikteki dizeleriyle Yar deyince kalem elden düşüyor Gözlerim görmüyor aklım şaşıyor.
Özlemle...Saygılarımla... Dualarımla...
Mayıs