| Günlük Hayatın İncelikleri
Üniversitede asistandı. Sabahleyin evden çıktı, kendisini çalışacağı yere ulaştıracak dolmuşu bekledi, bindi. Dolmuş şoförünün arkasına oturdu. Para alıp vermelerde biraz sonra bir münâkaşa çıktı. İkisi de birbirlerine ağır sözler söylüyorlardı. Bir süre sonra, dolmuş şoförü arabayı kenara çekti. “İn aşağı” dedi. “Kozlarımızı paylaşalım.” Onun üzerine dolmuştakiler müdahale ettiler. “Sırası mı şimdi” dediler. “Bizi işimize yetiştir de, sonra ne yaparsanız yapın.” Bu sözler üzerine, şoför yerine oturdu, araba hareket etti. Genç asistan düşünüyordu. Bu münâkaşada kabahat kimindi? Düşündü, düşündü, olaya objektif olarak baktı ve kendini suçlu buldu. Dolmuş şoförü hem arabayı sürüyor, hem de para alıp veriyor, müşterileri çeşitli duraklarda indiriyordu. “Ben” dedi. “Nefsaniyetime yenildim. Şoföre çok kötü sözler söyledim.” Sonra, önce Allah’tan özür diledi, arkasından şöförün ruhaniyetine döndü, tamamen iç dünyasında şöför kardeşinden özür diledi, bağışlanma diledi. Hiç farkında olmadan, özür dilemek babında elini şöföre doğru uzattı. Şoför kendisine sevgiyle, saygıyla, edeple uzatılan eli görünce sevinçten çılgına döndü. Bir an için direksiyonu bıraktı, genç asistanı sevgiyle kucaklamak için ayağa kalktı. Dolmuştakiler heyecanlandılar. Çığlık, çığlığa “Aman kardeşim, derhal yerine geç, direksiyonu eline al” dediler. Son durağa gelindi. Şoför kalktı, derhal bir çay ve simit getirdi. Genç asistana ikram etti. Sarıldılar, kucaklaştılar, birbirlerinden özür dilediler.
Birkaç ay önce, ben bu hikâyeyi asistan Ersoy’dan dinledim. Gözlerim yaşardı, ürperdim. Hepimiz, ama hepimiz, tek istisna olmadan nasıl da bir parça sevginin, saygının, ilginin özlemi içindeyiz. Geçenlerde bir kitap okudum. Amerikalı bir hayvan psikoloğu yazmış. Sahiplerinden sevgi, ilgi görmeyen köpeklerin, bir süre sonra hastalanıp, öldüklerini yazıyordu. O kitabı okurken, aklıma değerli şair Gülten Akın’ın mısraları geldi.
Bir büyük oyun kardaş, yaşamak dediğin,
Beni ya sevmeli, ya öldürmeli.
Aslında hayatın en önemli olayı, bence sevgidir. Bir mutasavvıf ne güzel söylüyor. “Nerde sevgi, orda Allah.” Kâinatın Efendisi, sevgiye o kadar büyük önem verir ki, bir Hadis-i Şerifinde, “Bir kimse, bir başka kimseye sevgi, saygı duyduysa, vakit geçirmeden hemen gidip söylesin. Yarın belki çok geç olabilir. İkisinden biri Hak’ka göçebilir.” demiştir. Bugün gerek ülkemizde, gerek dünyada hayatın tadını, tuzunu kaybedişinde en önemli etken, sevgisizlik değil midir? Sevginin olmadığı yerde, hiçbir şey yoktur. İstatistiklere bakacak olursak, zenginler arasındaki intihar oranı, fakirlere göre çok daha fazladır. Para, pul, mevki, makam öyle bir an geliyor ki, ruhlardaki sevgisizlikten doğan büyük boşluğu dolduramıyor. İntihar bir çözüm yolu gibi geliyor onlara. İnsanların sigaraya, alkole, uyuşturucuya ve kumara düşkünlükleri, hep sevgisizliğin, ilgisizliğin sonucu değil mi? Dikkât ettim, mânevi duygulardan uzak olan insanlarda sevgi de olmuyor, saygı da. Mânevi güzellikler ve değerler, sevgi ve saygıyı besleyen bir kaynak oluyor. Allah cümlemizi bu kaynaktan mahrûm etmesin. İçinde sevgi ve iman olan insanlarda bir hoş, bir güzel cıvıltı vardır. Onlarla beraber olmak, insana bir hoşluk, bir güzellik getirir. Onlarla beraber olunca, insanın içi içine sığmaz, hayata yepyeni bir anlam gelir. Her yer ışıkla, nurla dolmuş gibidir. Sanki ağaçlar daha yeşil, gökyüzü daha mavi olmuştur. Yıllarca önce sıcak bir yaz günü, bir gazeteci Cağaloğlu Yokuşunu çıkmaktadır. Oflayıp, puflar, boyuna terini kurular. Hayret ettiği bir şey vardır. Yaşlı bir hamal, sırtına dev bir yük almış, o yükün altında türkü söyleyerek yokuşu çıkmaktadır. Gazeteci hamala yaklaşır, bu sıcakta, bu yükün altında, nasıl bu kadar neşeli olabildiğini sorar. Hamal güler, “Bey” der. “Sen bu işleri anlamazsın.” Gazeteci ısrar edince, hamal, beni yıllardır düşündüren cevabını verir: “Bey” der. “İçim düzgün olunca, sıcak da, yük de bana vız gelir.” Kimbilir, bu sözde o hamal, hayatın sırrını yakalamıştı. Kenedy, Teksas’ta vurulduğu zaman, cebinden o gün söyleyeceği nutuk çıkmıştı. Şöyle bitiyordu “Yol uzun, yük ağırdır; bu yükle, bu yola katlanamazsınız. Yüklerden kurtulunuz.” Bu İshak peygamberden bir alıntı idi. Ne zaman okusam, hatırlasam beni ürpertir. Hayatına ilâhi ölçüleri ve güzellikleri getiremeyen insanlar, sosyal ve ekonomik statüleri ne olursa olsun, mutlu olamazlar, huzurlu yaşayamazlar.
Yunus, bir şiirinde bu durumu ne güzel özetliyor:
Mal sahibi, mülk sahibi
Hani bunun ilk sahibi
Mal da yalan, mülk de yalan
Var biraz da sen oyalan.
Ancak Yunus gibi, “Aşk gelicek, cümle eksikler biter” diyenler, memnun, mesut ve bahtiyar yaşayacaklardır.
|
