Yumurta üzerinde araştırma yapan bazı bilim adamları yu­murtanın sarısının ve beyazının beraber yenmesi gerektiğini, yalnız beyazının veya yalnız sarısının yenmesinin zararlı oldu­ğunu söylüyorlar. Allah kadını ve erkeği birbirlerini tamamla­maları için yaratıyor, Kuran-ı Kerim’de: “Kadın ve erkek birbi­rinin velisidir” buyuruluyor. İnsanlar tevhid düşüncesinden uzaklaştıkları oranda bu çirkin, ilkel “kadın milleti”, “erkek milleti” sözleri ortaya çıkmış. Kadın ve erkek asla birbirine zıt, birbirine hasım, birbiriyle çelişen iki varlık değildir. Kadın ve erkek bir­birlerini tamamlayan, el ele tutuşup hayat yolunda sevgi dolu, saygı dolu, aşk dolu bir beraberlik içinde, birlikte yürümesi ge­reken iki yüce varlıktır. Kim, kadın milleti değil mi, erkek milleti değil mi teranesini söylüyorsa iyi bilsin ki; o hayata karşıdır, medeniyete karşıdır, aşka ve güzelliğe karşıdır. Kadın ve erkek hayat boyunca biraraya gelmiş, birbirlerini tamamlamış, bütün­lemiş, bir muhteşem sentezi meydana getirmiştir. Hayatın ger­çeklerine şöyle bir bakalım, “yuvayı dişi kuş yapar” atasözünü bir güzel inceleyelim, ben bu atasözünde büyük bir gerçeğin gizlendiğini görüyorum. Bugün bile birçok yuvalar hâlâ devam ediyorlarsa, bu büyük çapta kadının gayreti, fedakârlığı, canını dişine takmasıyla mümkün oluyor. “Her büyük adamın arka­sında bir kadın gizlidir” sözünün üzerinde de uzun uzun durup düşünmek gerekir. İlkokul okuma kitabının içinde bir resim var­dı; Kurtuluş Savaşı’nda bir Türk kadını kağnısıyla mermi götü­rüyordu, biraz sonra yağmur başlıyor ve o mübârek kadın mer­miler ıslanmasın diye çocuğunun üzerindeki örtüyü alıyor, mer­milerin üzerine koyuyordu. Aradan altmış dört yıl geçti, o günkü heyecanımı hâlâ hatırlıyorum. Cenab-ı Hak kadının annelik fonksiyonunu yapabilmesi için ona öyle değerler, üstün vasıflar vermiş ki onların karşısında duyan, düşünen, hisseden bir erkek sadece saygı ve hayranlık duyar. Annelik olayı kadının haya­tında başlı başına bir mucizedir, insanda ürperti uyandırır. Ka­dına saygı duymayanlar, hayatın ve varoluşun sonsuz güzel­liğini, yüceliğini, inceliğini hissedememiş, bahtsız kimselerdir. Ve şu dünya üzerine öyle mübarek, öyle yüce, öyle büyük kadınlar gelmişler ki, düşünen insanların onların karşısında dudakları uçuklar. İşte Peygamber Efendimizin annesi Hz. Amine; işte yüce Resulümüzün en büyük aşkı; zekâsı, disiplini ve erişilmez meziyetleriyle bütün zamanların en muhteşem kadını Hz. Hatice; işte Hz. Ayşe; işte Hz. Meryem, Hz. Asiye; işte Hz. Fatma ve işte gönüller sultanı büyük Rabia... Onlar insanlık kültür tarihinin en büyük taçları... Hepsini edeple, say­gıyla, hayranlıkla anıyoruz. Onların yolunda yürüyerek günümü­ze kadar gelen nice mübarek annelerimiz, insanlığa gönüller dolusu aşk, iman ve ihlâs taşımışlar, mâneviyat bayrağını elden ele bugünlere ulaştırmışlardır.

Bugün de Allah’a sonsuz şükürler olsun, onların izinden giden nice güzide hanımlar var, onlarla iftihar ediyor, onlarla gurur duyuyoruz. Her zaman olduğu gibi bugün de onlar bir melek gibi koruyucu kanatlarıyla Türk ailesini dıştan gelen pis­liklere karşı azimle, inançla, aşkla koruyorlar, göğüslerini siper ediyorlar. Hâlâ sabahları eşlerini uğurlarken aman diyorlar, sen helâlinden getir, biz gerekirse kuru ekmek de yeriz, aç da kalırız, hiç önemi yok. Çocuklarını aşk, iman ve ihlâsla yetiş­tirebilmek için akla hayale gelmeyen çarelere başvuruyorlar. Tarih boyunca anneler, aile içinde hep bir denge unsuru ol­muşlar. Baba ile çocuklar arasında çıkan anlaşmazlıklarda ta­rafları sükûnete davet eden, dengeye çağıran hep anne olmuş. Toplumun yakan, kavuran, öldüren, solduran rezil etkileri karşı­sında onlar çok zaman sağlıklarını, hayatlarını bile ortaya ko­yarak bir onur mücadelesi vermişler. Günümüzde görülen her güzelliğin arkasında, her büyüklüğün ve yüceliğin arkasında hep kadının asil çehresi görünüyor. Onlar asırlar boyunca alma­dan vermenin, sevilmeden sevmenin bayrağını taşımışlar.

Günlük dile bakalım, ne görüyoruz? Anayasa Mahkemesi diyorlar, bugüne kadar kimse babayasa demedi. Anacadde diyorlar, anayol diyorlar, anavatan diyorlar. Benim çocuklu­ğumda, tahta merdivenin başında bir yuvarlak topuz olurdu, ona trabzan babası derlerdi, ha unutmayalım bir de iskele babası var, bir de günümüzde pek moda olan mafya babası var. Bun­lara gülüp geçenler olabilir, tabi karar kendilerinin ama günlük dil gerçekleri yansıtan en güzel aynadır. İsteyen kabul etme­yebilir, kendileri bilirler. Ben hayatı yapan ana unsurun kadın olduğuna inanıyorum. Bir toplumu iyiye de götüren, kötüye de götüren yine kadındır. Sabahleyin kocasını uğurlarken “Benim isteklerimi getir de, nasıl getirirsen getir, ister helâl ister haram” diyen kadın en zehirli yılandan daha tehlikelidir. Allah cümle­mizi, bütün insanları böyle kadınlardan uzak tutsun. Geçenlerde televizyonda bir program vardı, ürpererek seyrettim, sonra hün­gür hüngür ağladım. Olay Konya’da geçiyor, bir kimsenin bir kız çocuğu doğuyor, okul arkadaşları onu tebrike gidiyorlar, hayırlı olsun diyorlar. Bir husus dikkatlerini çekiyor, adam büyük bir edep içinde elleri dizleri üzerinde, huşû içinde oturmaktadır. Misafirlerden biri dayanamıyor, ev sahibine hitaben: “Aman kar­deşim, biz senin okul arkadaşınız, bu teşrifata ne gerek var, rahat otursana” diyor. Ev sahibinin cevabı beni hâlâ ürpertiyor: “Kardeşim”, diyor “Kızım doğduğu gün Allah’a söz verdim, kızımın hayat boyu ince, zarif, saygılı bir insan olmasını isti­yorum. Öyle yetişebilmesi için ben ona örnek olmalıyım, andol­sun ki son nefesime kadar böyle hareket edeceğim.” Bütün mesele, annelerimizin yaşadığı asil, büyük, yüce ve temiz ha­yatı devam ettirebilmemiz. Onlar bir güzel insandılar, bir güzel yaşadılar. Beni babaannem büyüttü, hayat boyu onun bir tek edep dışı giyimini, hareketini, sözünü, düşüncesini görmedim. Onlar daima israftan kaçındılar, çok konuşmaktan uzak kaldılar, onlar daima tedbirli, ihtiyatlı, ileri görüşlü ve güzel yaşadılar. Bütün güzellik içinde yaşayan insanlar gibi Hak’ka güzellik için­de göçtüler, nur içinde yatsınlar.

Değerli Türk kadını Fatma Aliye Hanım: “Bir milletin nis­vânı, derece-i terakkisinin mizânıdır” diyordu. İnşallah bugün yetişmekte olan genç kızlarımız da geleceğin mânevi büyükleri olarak tarihteki yerlerini alacaklardır. İnşallah alınları pak, yolları açık olur.