.

Kıymetli yavrum,

Sadece ama sadece okumakla, işitmekle, görmekle, öğ­renmekle her şeyin bittiğini sananlar nasıl büyük bir aldanış içindeler bir bilseler... Bir bilseler ki buzdolabında duran ye­meğin bize hiçbir faydası olamaz. Onları alıp yemedikçe, haz­metmedikçe kime ne faydası olabilir, kendimizi ne güzel al­datıyoruz. Fikret, “İnan Haluk ezelî bir şifadır aldanmak” diyordu. Herhalde aldanışların en kötüsü de insanın kendi ken­dini aldatması olmalı. Geçenlerde bir dost anlattı; televizyonda bir program izliyormuş, ekrandaki şahıs bir büyükelçinin hanımı. Pek fiyakalı afralı tafralı bir üslûpla; ben demiş, eşimin görevi nedeniyle birçok Avrupa ülkesinde bulundum, yüzlerce yemek öğrendim. Herhalde bu konuda benim kadar bilgisi olan yoktur demiş, onun üzerine röportajı yapan genç kız sormuş; efendim demiş, makarna nasıl yapılır? Büyükelçinin hanımı şaşırmış, bocalamış, kızarıp bozarmış, şey yani demiş, ben büyükelçi eşiyim, rezidansta işleri hizmetkârlar görür, yemekleri de onlar yapar. Ben hayatımda hiç mutfağa girmedim ki. Röportajı yapan genç kız alaylı bir şekilde gülümsemiş, belli oluyor efendim demiş. Orada burada atıp tutanlar, saçıp savuranlar, mangalda kül bırakmayanlar, böyle bir soru karşısında kalsalar acaba ne derlerdi? Gençlik yıllarımızda çok tutulan bir şiir vardı, Zafer Hüsnü Taran’ın “Harp Poemi” şiiri. Son mısraı şöyle bitiyordu. Yıllarca dilimden düşmedi, hep düşündüm. “İşte biz böyle ya­şadık kardeşim, sizden ne haber?” Önemli olan bu soruya cevap verebilmek. Karıncaya sormuşlar, nereye gidiyorsun de­mişler. Kâbe’ye demiş. Yahu demişler bu vücutla, bu ayakla nasıl Kâbe’ye varabilirsin? Karınca cevap vermiş. Ben de bili­yorum demiş varamayacağımı, ama ölürsem o yolda öleceğim, sizden ne haber? Siz ne yapıyorsunuz? Soruyu soranlar cevap verememişler, utançla başlarını öne eğmişler. Bütün mesele yaşadığımız sürece iyinin, güzelin, doğrunun yanında olmak. Bir karınca adımı ile de olsa o yolda yürümek.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan Efendi Hz.

Aziz Ruhuna Fatihalarla